verzilting van de bodem

Blogopmaak

verzilting van de bodem

Thea van Hoof • 9 oktober 2018

Mijn kruidentuin ligt in de Achterhoek, ver van zee, en toch heb ik vandaag tekenen van verzilting van de bodem aangetroffen:

it verschijnsel, waarbij de grond wit uitslaat, heb ik tot dusverre alleen in kassen en serre’s gezien, nog nooit in de volle grond; en dan ook nog in de herfst! Het wit uitslaan van de grond is een gevolg van droogte. Hoewel het nu herfst is, met lange nachten met grondnevel en veel dauw, regent het maar hoogst zelden (op deze plek in elk geval). Doordat de grond steeds alleen heel oppervlakkig nat wordt, lossen de mineralen uit de grond en uit de humus alleen aan het oppervlak op. Vervolgens verdampt het water en blijven de mineralen als een zoutlaagje op de grond achter. Deze mineralen zullen nooit plantenwortels bereiken en de humus in de bovenlaag gaat kapot. Dit is echt heel erg foute boel.

In de kas hebben we dit verschijnsel de hele lange warme zomer kunnen voorkomen door overvloedig water te geven op de plaatsen waar de gewenste planten staan, en de bodem steeds te bestrooien met een dun laagje organisch materiaal (in dit geval gazonmaaisel) op plaatsen waar geen planten staan. Als je je grond wit ziet uitslaan, heb je niet genoeg water gegeven! Dat gebeurt maar al te vaak.

In de kruidentuin dacht ik dat ik het goed gedaan had met de droogte van dit jaar. Ik heb regelmatig overvloedig (= minimaal drie uur) beregend zolang er nog van de planten geoogst moet worden. Daarna (na eind juli) heb ik alleen nog beregend om de planten in leven te houden, en dat is nog gelukt ook. Toen het eind augustus eindelijk een beetje ging regenen, dacht ik dat het ergste voorbij was. Helaas is het nu, in oktober, al weer heel erg droog en nu zie ik dus dit teken van verzilting: de eerste stap in het proces van woestijnvorming. Ik zal weer flink moeten gaan beregenen, en daarna ga ik de grond volledig bedekken met stro. De grond afdekken met organisch materiaal doe ik en feite altijd in het najaar, maar dat is dan meestal bedoeld om te voorkomen dat mineralen uit de grond wegspoelen door te veel water. Nu is het omgekeerd: met een afdeklaagje hoop ik verdere uitdroging van de bodem te voorkomen. Wie nog steeds niet gelooft in klimaatverandering, moet hier maar eens komen kijken.

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

voortschrijdend inzicht....

door Thea van hoof • 29 december 2024

het wilgenbosje

kruid in het zonnetje: goudsbloem

door Thea van hoof • 5 augustus 2024

In de zomer wordt de kruidentuin beheerst door één plant, de goudsbloem. Fel oranje bloemen in lange rijen, afgewisseld met wat geel van het SintJanskruid of wijnruit, en veel groen van allerlei andere kruiden. Maar het oranje overheerst. De oogst is min of meer “binnen” maar de planten zullen nog een hele tijd bloeien. Je hoeft goudsbloem niet te gebruiken om er gezonder van te worden: alleen al het kijken naar die kleur maakt je vrolijk en dat is goed voor je! Ik gebruik goudsbloemen in diverse producten: goudsbloemzalf natuurlijk, goudsbloem huidolie maar het zit ook in littekenzalf en berken huidolie. Ik ken weinig planten die zo goed zijn voor de huid als deze! Wat er ook met de huid aan de hand is: goudsbloem is altijd goed. Geneeskrachtige planten bevatten werkzame inhoudsstoffen en sommige van die inhoudsstoffen zijn kleurstoffen: anthocyanen (blauw), flavonoïden(geel), xanthonen (ook geel). Ook in de goudsbloem is een deel van de helende werking op de huid, terug te voeren op de kleurstoffen in de plant. Daarom wil ik mijn goudsbloemen oogsten als ze zo oranje mogelijk zijn. Daarvoor kun je het beste de bloemen jong plukken: als de eerste bloemen open gaan is de kleur het meest intens. Wordt de plant wat ouder, dan wordt het oranje wat bleker. Vandaar dat ik zo jong mogelijk pluk. Als ik eenmaal genoeg geplukt heb, laat ik de planten verder hun gang gaan. Ze zullen blijven bloeien tot het gaat vriezen in het najaar, dus daar kan ik nog maanden van genieten. Goudsbloem is niet inheems in Nederland. De oorsprong ligt meer zuidelijk, in een milder klimaat zonder winterse vorstperiode. In dat klimaat kan goudsbloem het jaar rond bloeien (mogelijk is de naam Calendula afgeleid van kalender?) maar in Nederland is het een éénjarige, die in de winter verdwijnt. Op beschutte plekken in de bebouwde kom zie je ze wel eens overwinteren, maar hier in het open veld is dat nog nooit gebeurd. Geen nood: al die bloemen vormen heel veel zaden, die na de winter vanzelf kiemen. Meestal is het niet nodig om goudsbloem te zaaien in het voorjaar: dat heeft de plant zelf al gedaan. Maar ja, ik ben een tuinvrouw en ik wil graag zelf bepalen welke plant wáár komt te staan. Ik moet er ook langs kunnen lopen om te plukken, dus een paadje naast de goudsbloemen is belangrijk. Uiteindelijk zaai ik dus toch zelf, netjes in rijen. Of ik spit de spontaan opgekomen plantjes uit en plant ze in een rij terug op de plek waar ik ze hebben wil. Dit jaar liep het wat anders: door de nattigheid zijn er (nog steeds!) erg veel slakken die graag eten van pas ontkiemde goudsbloemplantjes. Ik heb tot drie keer toe opnieuw moeten zaaien. Pas toen het een paar dagen achter elkaar niet regende zodat het voor de slakken wat moeilijker wordt om overal naar toe te kruipen, kregen de goudsbloemplantjes de kans om dóór te groeien. En werd de tuin alsnog een feest van kleur.