Blogopmaak

verzilting van de bodem

Thea van Hoof • okt. 09, 2018

Mijn kruidentuin ligt in de Achterhoek, ver van zee, en toch heb ik vandaag tekenen van verzilting van de bodem aangetroffen:

it verschijnsel, waarbij de grond wit uitslaat, heb ik tot dusverre alleen in kassen en serre’s gezien, nog nooit in de volle grond; en dan ook nog in de herfst! Het wit uitslaan van de grond is een gevolg van droogte. Hoewel het nu herfst is, met lange nachten met grondnevel en veel dauw, regent het maar hoogst zelden (op deze plek in elk geval). Doordat de grond steeds alleen heel oppervlakkig nat wordt, lossen de mineralen uit de grond en uit de humus alleen aan het oppervlak op. Vervolgens verdampt het water en blijven de mineralen als een zoutlaagje op de grond achter. Deze mineralen zullen nooit plantenwortels bereiken en de humus in de bovenlaag gaat kapot. Dit is echt heel erg foute boel.


In de kas hebben we dit verschijnsel de hele lange warme zomer kunnen voorkomen door overvloedig water te geven op de plaatsen waar de gewenste planten staan, en de bodem steeds te bestrooien met een dun laagje organisch materiaal (in dit geval gazonmaaisel) op plaatsen waar geen planten staan. Als je je grond wit ziet uitslaan, heb je niet genoeg water gegeven! Dat gebeurt maar al te vaak.

In de kruidentuin dacht ik dat ik het goed gedaan had met de droogte van dit jaar. Ik heb regelmatig overvloedig (= minimaal drie uur) beregend zolang er nog van de planten geoogst moet worden. Daarna (na eind juli) heb ik alleen nog beregend om de planten in leven te houden, en dat is nog gelukt ook. Toen het eind augustus eindelijk een beetje ging regenen, dacht ik dat het ergste voorbij was. Helaas is het nu, in oktober, al weer heel erg droog en nu zie ik dus dit teken van verzilting: de eerste stap in het proces van woestijnvorming. Ik zal weer flink moeten gaan beregenen, en daarna ga ik de grond volledig bedekken met stro. De grond afdekken met organisch materiaal doe ik en feite altijd in het najaar, maar dat is dan meestal bedoeld om te voorkomen dat mineralen uit de grond wegspoelen door te veel water. Nu is het omgekeerd: met een afdeklaagje hoop ik verdere uitdroging van de bodem te voorkomen. Wie nog steeds niet gelooft in klimaatverandering, moet hier maar eens komen kijken.

door Thea van hoof 15 mrt., 2024
dilemma
door Thea van hoof 29 dec., 2023
midwinter 2023
door Thea van hoof 03 nov., 2023
Herfst in de kruidentuin
door Thea van hoof 03 aug., 2023
Tuinieren in een ouderwetse Nederlandse zomer
door Thea van hoof 13 jun., 2023
enkele principes uit de permacultuur in de kruidentuin
door Thea van hoof 27 mrt., 2023
Betula alba
door Thea van hoof 03 jan., 2023
midwinter
door Thea van hoof 04 dec., 2022
Het lijkt misschien een beetje vreemd om over een kruid van de maand te beginnen, wanneer het buiten net niet vriest, het vroeg donker wordt en de bomen hun blad bijna kwijt zijn. Maar juist als de bomen en kruiden hun blad hebben losgelaten, zit er heel veel kracht in de delen van de plant die de winter zullen overleven; in dit geval de wortel. Als het woord "wortel" in de naam van de plant voorkomt, kun je er gerust van uit gaan dat het meest waardevolle deel van deze plant zich onder de grond bevindt. Denk aan mierikswortel, kliswortel, of smeerwortel. Het meest waardevolle deel van de plant is wat we willen oogsten, en wanneer dat een wortel is, is de beste tijd: de donkere tijd van het jaar. Vandaar dat de periode november/december in het teken staat van het opgraven van wortels.
door Thea van hoof 17 okt., 2022
vermeerderen van planten
door Thea van hoof 11 aug., 2022
Het is half augustus en veel kruiden in de kruidentuin zijn over hun hoogtepunt heen. Stond de lente in het teken van de jonge groene blaadjes, en lag de nadruk in de eerste helft van de zomer op bloemen en geurige kruiden, zo in de tweede helft van de zomer is er niet zo veel te oogsten voor mij. Toch zijn er enkele interessante planten die juist in deze tijd van het jaar op hun best zijn. In deze omgeving (Achterhoek) vallen de goudgele bloempluimen van de guldenroede op in wegbermen en bosranden. Helaas zie je hier in het wild bijna uitsluitend de uitheemse Canadese guldenroede (Solidago canadensis). Deze invasieve exoot is een blijvertje in ons landschap, en hij is prachtig om te zien en prima te gebruiken als snijbloem in een vaas. Toch is het jammer dat we de inheemse "echte" guldenroede zo weinig zien; hij is namelijk veel krachtiger in zijn werking dan de Canadese variant.
Meer posts
Share by: